Waarom oudertevredenheidsonderzoeken ons in de weg kunnen zitten

Sommige ouders lijken vooral oog te hebben voor hun eigen kind, en geluiden van rechtsbijstandsverzekeringen geven aan dat ouders steeds vaker met de advocaat naar de school gaan om hun gelijk te krijgen. Zijn ouders echt zo veranderd dat ze té kritisch zijn geworden, té mondig en dat ouders hun kinderen laten lijden aan het ‘verwende kindsyndroom’? Anderzijds lijken ouders steeds vaker te klagen over scholen die hun werk niet goed doen, hun kind zelfs benadelen. Ze zoeken niet voor niets juridische hulp.

Veeleisende ouders

Toch wil ik nog wat verder ingaan op een ogenschijnlijke tendens: veeleisende ouders, dwingend en zonder enige vertrouwen in de school. Ik maak me er grote zorgen over. Want uiteindelijk worden kinderen hiervan de dupe. Leerlingen zijn gebaat bij een goede samenwerking tussen hun ouders en de school. De vraag is waar het ongewenste gedrag van ouders vandaan komt. Natuurlijk, we zijn een stuk mondiger geworden. Als consument, als burger en dus ook als ouder. De onbetwiste status van bepaalde beroepen, zoals die van leraar, bestaat niet meer.

‘Onze’ mening als ‘klant’ wordt steeds belangrijker gevonden.

En dus neemt vrijwel elke school in Nederland een oudertevredenheidsonderzoek af. Daarmee geven we voortdurend het signaal af dat ouders tevreden moeten zijn.

Tevredenheid=kwaliteit?

Zo kreeg ik zelf als vader een rapport onder ogen. ‘Ouders geven gemiddeld een 7,7’ stond met grote letters op de cover. Maar als vader is mijn hoogste doel niet tevreden zijn, ik wil kwaliteit, ook al gaat het soms even niet zo lekker. Naar mijn idee wordt kwaliteit in onze maatschappij te vaak en ten onrechte gemeten langs de lat van tevredenheid. De vraag is of dit wel klopt. Betekent een lage tevredenheid automatisch een slechte kwaliteit? En moet een school er alles aan doen om ouders tevreden te stellen en te houden? Moeten we hen ‘pleasen’ uit angst dat zij hun kinderen van school halen? Het zou getuigen van een populistisch beleid.

Zonder te generaliseren kunnen we gerust stellen dat iedere ouder emotioneel betrokken is bij zijn kind. Deze emotionele betrokkenheid speelt een rol als gevraagd wordt naar tevredenheid. Als ouder wil je dat je kind gelukkig is, goed gaat en mooie cijfers haalt. Dan ben je tevreden. Maar leren gaat met vallen en opstaan. En dus gaan tevredenheid en kwaliteit nou eenmaal niet altijd hand in hand.

Daar komt bij dat als ouders anoniem tevredenheidsscores en feedback geven, er geen enkele dialoog over kwaliteit tot stand komt. Laat staan over de vraag hoe ouders daaraan kunnen bijdragen.

In plaats van de betrokkenheid te vergroten, drijven dergelijke onderzoeken juist een wig tussen de ouders en de school.

En vergroten die het gevoel bij sommige ouders dat zij de klant en dus koning zijn.

Van kwantiteit naar kwaliteit

In plaats van een (kwantitatief) oudertevredenheidsonderzoek pleit ik daarom voor een (kwalitatief) onderzoek waarbij aan de hand van evaluatiegesprekken met wat random gekozen ouders een beeld gevormd wordt over de kwaliteit van de school. En te stoppen met de huidige oudertevredenheidsonderzoeken. Nieuwsgierig geworden? Download hier het gratis e-book Oudertevredenheidsonderzoeken. Van ‘tellen’ naar ‘vertellen’.